Blog

Lees het begin van de dialoog: Fascinerend hoe mensen leren!

Wat leuk om jouw stukje te lezen over leervoorkeur stijlen!

Ik kom genoeg met ideeën over leren in aanraking in mijn werk als onderwijskundige en trainer, en net als jij kom ik uit een onderwijzersgezin.

Iedereen leert, en sinds Kolb (leren van ervaring, reflectie, begripsvorming en experimenteren) is er gelukkig weer meer inzicht gekomen in de diverse manieren waarop mensen leren.

Ikzelf heb moeite met spelling, mijn ouders (vader docent Nederlands en moeder onderwijzeres) lieten mij eindeloos oefenen. Na school moest ik extra oefeningen invullen. Ik was boos dat ik die oefeningen moest doen. Later merkte ik soms aan mijn reactie dat ik het wel wist, maar toch doe ik het vaak fout. Dus oefenen hielp mij destijds niet. Later als ik wel iets wilde leren hielp repeteren mij.

Nu herken ik mijzelf van vroeger soms in mijn zoon. Hij lijkt niet graag te leren op de manier zoals hij dit nu moet doen. Wij hebben hem tijdstippen gegeven waarop hij aan zijn huiswerk moet werken. Dit doet hij met grote tegenzin. En ondanks de hulp van mijn man, gaat dit maar tergend langzaam beter. Een veel slechter resultaat dan je op grond van zijn intelligentiescores zou mogen verwachten. Ook hij heeft denk ik last van een motivatieprobleem.

Ten eerste moeten mensen denk ik willen leren. Gek dat in theorieën over leren dit niet meer expliciet wordt meegenomen of in ontwikkelprogramma’s voor organisaties. In recente veranderkundige aanpakken zoals bijvoorbeeld in de theorie U van Otto Scharmer wordt in de aanpak aandacht gegeven om mensen mee te nemen in het openen van de geest (het denken), het openen van het hart en het openen van de wil om mee te bewegen. Goede docenten/leerkrachten/trainers doen hier denk ik een appel op, maar meestal wordt denk ik makkelijk verondersteld dat die wil om te leren er is. Voor mijn zoon denk ik dat hij beter zou leren als duidelijk is waarvoor hij dit in de praktijk nodig heeft. Dit is in het huidige schoolsysteem vaak ver te zoeken.

Maar hiernaast vermoed ik ook dat sommige mensen angst ontwikkelen voor leren omdat ze inderdaad merken dat ze niet passen of niet geholpen worden in het huidige leersysteem. Ik denk dat jij dit ook ervaren hebt als dyslecticus. Maar ook anderen, vooral jongens in het huidige voortgezet onderwijs, merken dat het leersysteem voor hen niet goed werkt. Dit kan gevoelens van onmacht en onkunde onterecht versterken waardoor het leren een negatieve ervaring wordt.

De vraag is hoe maken we leren leuk en hoe helpen we mensen op de voor hun juiste manier te leren? En geven we in dit leerproces mensen zelf inzicht in hun leervoorkeur stijl? Leren we mensen om te leren of zou het leren zelf een vak op school moeten zijn? Wat denk jij hierover?

Geschreven door Mariska Pikaaart, senior trainer/adviseur.