Blog

Een persoonlijk verhaal

En opeens ben je een jaar ziek thuis. 10 januari was het een jaar geleden dat wij de diagnose ALS kregen, 18 januari meldde ik mij ziek om voor mijn vrouw te gaan zorgen. Medezeggenschap was even niet belangrijk meer.  Ik kon mij niet meer focussen op mijn werk. 31 januari was het een half jaar geleden dat ze is overleden.

Ik heb na haar dood moeten leren alleen te zijn, mijn leven weer opnieuw in te richten. Het huis stond vol met attributen voor gehandicapten, ik had een invalide-auto gekocht en wij hadden een zorgunit geplaatst. Mijn eerste pad was om van het huis van mijzelf en mijn kinderen, weer een gewoon woonhuis te maken. En langzaam ontstond er ook weer ruimte voor een nieuwe invulling van het leven. Allemaal fragiel, kwetsbaar, maar zo is het leven. Het is continue een zoektocht naar mogelijkheden, naar wat kan, waar ruimte voor is, ondanks alle ontberingen en verdriet dat je op de weg tegenkomt.

De menselijke maat

Wat heeft dit nu allemaal met medezeggenschap te maken? Niets en heel veel. Voor mijzelf heb ik ontdekt hoe belangrijk het is te luisteren naar je gevoel en te leven vanuit nieuwsgierigheid, verwondering, liefde, mogelijkheden. Dat het belangrijk is echt te zijn. Dat het belangrijk is dat je op moeilijke momenten in je leven een organisatie hebt die je steunt. En dat heb ik zo echt ervaren. Een directeur die tegen mij zegt “Pieter neem je tijd, wij vinden het belangrijk dat je goed terug komt”.

Regeltjes over palliatief verlof schieten tekort voor wat ik heb meegemaakt. Gelukkig hanteert mijn organisatie de menselijke maat in dit soort gevallen. Die menselijke maat heb ik ooit in een eerdere blog beschreven. In de kern is de menselijke maat dat mensen in organisaties mogen zijn wie ze zijn en zich mogen ontwikkelen als mens in hun vak of in hun leven in de richting die zij willen. De menselijke maat vind je terug in de mate waarin de organisatie ruimte hiervoor biedt en in de mate waarin de organisatie inspeelt op de kernbehoeften van mensen.

De menselijke maat is ook dat je de ander altijd als mens blijft zien. Onze gepolariseerde samenleving herken ik helaas ook steeds meer in organisaties. Er is wantrouwen tegen iedereen die leiding geeft. En dat is soms heel begrijpelijk. Het heeft te maken met het spelen van veranderspelletjes, door niet open te zijn over je bedoelingen. Ik maak te vaak mee dat bestuurders om de hete brei heen praten, mensen vragen om input om vervolgens in te voeren wat ze al eerder hadden bedacht. Het is pijnlijk om te zien. En ik zie ook werknemers die bij voorbaat al wantrouwen wat een manager of bestuurder zegt. Die denken in complotten en hebben hun conclusies al snel klaar.

De waarden van trainen, coachen en adviseren

Het afgelopen jaar van zorgen en stilstaan heeft mij weer bewust gemaakt van de waarden van waaruit ik wil leven, wil trainen, coachen en adviseren. Die waarden liggen in eerlijkheid, liefde, oprechte nieuwsgierigheid, het vinden van mogelijkheden en elkaar blijven zien. Echt blijven zien en met elkaar het leven een beetje mooier maken. OR en bestuurder doen dat door hun organisatie een beetje mooier te maken. Soms sprongsgewijs, vaak stap voor stap.

Ik ben dus weer terug. Ik heb er zin in om weer met jullie aan de slag te gaan. Wegen te vinden om organisaties mooier te maken en mensen de ruimte te geven om te zijn. Ik heb geen pasklaar antwoord, maar wel een open mind om met jullie mee te kijken naar wat er bij jullie gebeurt, wat er nodig is, wat er kan.

Op hét Festival van de Medezeggenschap verzorg ik een workshop over de menselijke maat en ga ik met de deelnemers op zoek naar waar wij die kunnen vinden en hoe wij daar inhoud aan kunnen geven. Jullie zijn uitgenodigd!

Geschreven door Pieter Kas,
organisatieadviseur, trainer en coach bij SBI Formaat.